HERDENKING VAN VADER ARSENIE BOCA – 28 NOVEMBER 2018
Met de hulp van de Heer, verzamelen we, alle pelgrims, op 27 november 2018 op de afgesproken tijd en plaats in Bucharest, om naar het Prislop-Klooster te reizen voor de Herdenking van de Vader Arsenie Boca.
Nadat iedereen in de touringcar is, gaan we richting de eerste doel van onze spirituele reis: het Turnu-Klooster, een van de grote christelijke plaatsen, gelegen aan de rivier Olt, aan de voet van de Berg Cozia.
De naam van het klooster komt van een enorme toren, op de klif genaamd "De Peak van Theophil", gebouwd in de 2e eeuw door de Romeinse legioenen. In het begin was genoemd: “De skiet achter de toren”. De skiet werd opgericht door Metropoliet Varlaam.
We gaan op weg met begeerte en ongeduld voor die mysterieuze roep die in het hart van ieder van ons blijft hangen. We komen aan, bij de Prislop Kloosterpoort. De koude lucht laat ons bewegen met snelle stappen naar de kerk en dan naar het graf van onze lieve Vader. Het was stil en vredig. Alleen het lawaai van de treden en de gefluisterde woorden van de mensen onderbraken deze staat.
Vader Arsenie werd doorzocht, geliefd, gewaardeerd, geerd in het leven en vooral na de dood, van een groot aantal gelovigen.
Bij het graf aangekomen, de tijd is gestopt, althans voor ons, de pelgrims. We baden voor ons allemaal, voor de familie, voor het land, voor de Kerk, voor de wereld ... Elke persoon die het graf van Vader Arsenie in Prislop bereikt heeft zijn eigen verhaal , wat deed hem of haar besluiten te komen.
Dit jaar kon ik weer op een van de kamers van het klooster blijven overnachten. Op deze manier kon ik langer, het nacht door, bij het graf blijven waken, bidden, zingen, samen met andere pelgrims. Continu, tot in de ochtend en aansluitend, de hele dag op, komen mensen het kruis op de graf omhelzen. Buiten is koud, onder nul, de sneeuw valt rustig, als een bekroning. Het hart klopt in harmonie met de natuur, met het gebed. Niemand en niets kan mij storen. De mysterie van de nacht is gezegend.
S ‘ochtend begint de Liturgie, met veel priesters en een paar Bisschops, bij het altaar buiten, waar alle mensen kunnen volgen. Dit jaar zijn weer rond 30 / 40.000,- mensen aanwezig. Het was koud, de sneeuw begon te smelten, alsof een solide regen… Oncomfortabel…Maar dat is niet belangrijk. Onze zielen zijn warm, Vader Arsenie is hier aanwezig, in het hart van ons allemaal. We laten hem niet alleen om zijn sterfdag, we eren, we prijzen, we herdenken hem omdat we houden van hem. Onvoorwaardelijk.
Voor ons is hij ‘De Heilige’.
Met tranen in de ogen, verlaten we het klooster, het graf, het dorp en we gaan terug naar Bucharest. In de touringcar is vrede en vreugde. Een aantal mensen nemen het woord bij de microfoon om ons interessante dingen te vertellen. Dat do ik ook, graag.
De volgende dag is mijn reis beëindigd, ik neem de vliegtuig terug naar Nederland, met blijheid en dankbarheid voor alle zegeningen.
