DE HEILIGE HIËRARCH NICOLAAS: “GOEDERTIERENHEID EN TROUW GAAN VOOR UW AANGEZICHT UIT.”
Sint Nicolaas is een van de meest populaire heiligen van het christendom. Zelfs Sint Johannes Chrysostomus, wiens liturgie wij altijd vieren, is niet zó populair. Waarom? Dit kan verklaard worden aan de hand van de twee eigenschappen waar de grote hiërarch over beschikte:
De liefde voor de mens – tot op het punt van opoffering; en
De liefde voor Jezus – de liefde voor de waarheid.
Dus de 'genade en waarheid' die hij als hiërarch in zijn leven betrachtte, maakten hem groots voor God, en God maakte hem groots voor de mensen.
Constantijn de Grote trof de Heilige Nicolaas in de gevangenis aan. Op het bevel van de keizer, dat het christendom vanaf het jaar 313 als staatsgodsdienst zou erkennen, werd Sint Nicolaas samen met alle christenen uit de gevangenissen van het Romeinse rijk vrijgelaten.
In 325, toen keizer Constantijn het eerste oecumenische concilie van het gehele christendom bijeenriep, bevond zich onder de 318 Heilige Vaders en hiërarchen van de wereld ook Sint Nicolaas.
Het concilie werd bijeengeroepen om een halt toe te roepen aan de grote ketterij van het arianisme, die de goddelijkheid van Jezus loochende.
Op dat moment werd de bovenmatige ijver van Sint Nicolaas voor de Waarheid bekend. Immers, ten overstaan van het volledige concilie sloeg Sint Nicolaas de ketter Arius in het gezicht vanwege diens godslastering – die stelde dat Jezus niet God zou zijn, maar slechts een schepsel Gods.
De Heilige Vaders waren geschokt door de klap van Sint Nicolaas aan Arius, en zij namen hem zijn omoforion af.
Maar de Moeder van God verscheen aan een van de hoogspirituele Vaders met het bevel Sint Nicolaas zijn omoforion terug te geven, omdat de ijver van Sint Nicolaas de Heer had behaagd. Sindsdien worden op de icoon van Sint-Nicolaas de Moeder van God en Christus afgebeeld, die hem het omoforion van zijn roeping teruggeven.
Misschien ligt het mysterie van zijn heiligheid ook in zijn vermogen zich te ontfermen over het leed van de mensen. Ieders leed dat hij zich aantrok maakte zijn liefde stralender. (…) In de heilige groeien lijden en liefde groeien naar elkaar toe. Dit verklaart waarom zijn hart als een zee was, waar alle tranen en smarten van de wereld doorheen stroomden en er verlichting vonden. Ik denk dat dit een mysterie is van de ‘lichtgevers van de wereld’. Trouwens, de wonderen die God de mens schonk voor hun gebeden aan Sint Nicolaas kunnen enkel verklaard worden als een antwoord van God op hun liefde voor de grote hiërarch. Want in Zijn heiligen is God de wonderdoener; of ze nu in deze wereld verkeren of naar de volgende zijn verhuisd.
Maar het grote wonder – en dit kom je steeds minder bij mensen tegen – is precies dit licht van het hart, dat God zowel op aarde als in de eeuwigheid zal eren. Daarom prijst God dit licht van het hart met daden die de natuur ontstijgen. Aldus eert God de nagedachtenis van Zijn geliefden: de heiligen, die de mensheid liefhebben.
God prijst het met bovennatuurlijke daden.
Laat ons het ook prijzen... in ieder geval met woorden!
Fragmenten uit: Vader Arsenie Boca - "Levende woorden", Uitgeverij Charisma, Deva, 2006, pp. 249-251.
