Een mens die boven de mensheid stond
Dit honderdjarig bestaan werd onder de naam en onder de woorden: “Een mens die boven de mensheid stond” gezet. Ik denk dat het een plicht van geweten is dat ik jullie moet vertellen waarom ik dit zeg, wie het eigenlijk gezegd heeft, want het zijn niet onze woorden. Ik heb ze gehoord van mijn broer, die op zijn beurt het gehoord heeft in Drăgănescu, toen hij de kerk ging bezoeken, in 1993-1994, met de koetsier van Vader Arsenie.
Het klooster in Prislop had geen auto in de tijd dat Vader daar was, maar het had een koetsier uit de dorpen naast het klooster. Deze ging met vader Arsenie naar Hațeg, of naar Hunedoara, of waar het heen moest wanneer Vader hem nodig had. En dit mens heeft aan mijn broer verteld:
“Een ding die nooit uit mijn ziel is gekomen, wat mij ooit is overkomen, toen ik richting het klooster kwam. Het was laat in de herfst, in November, de bladeren van de bomen waren gevallen en er was een heuvel in het bos, een helling. Toen ik onderaan deze heuvel was, wilden de paarden niet meer klimmen, maar meer dan dat; ze waren nerveus en hinnikten in een. Om ze te laten lopen, sloeg ik ze, maar Vader zei, met zijn stijl: “Wacht even, stop met het slaan van de paarden.” Daarna stond hij op en hij zei iets tegen iemand op de heuveltop “Jij, ga weg daar!”
En achter een grote braamstruik liep een wolf weg zo groot als een kalf.”
De voerman bleef compleet verbaasd en verstijfd. Omdat hij nog steeds de paarden aan het slaan was, zei Vader tegen hem:
“He, stop met het slaan van de paarden, want ze willen zo niet meer lopen”.
Hij probeerde ze te laten beginnen met lopen, maar de paarden, nadat ze ook nog de wolf hadden gezien… Toen verliet Vader het karretje en begon de heuvel te beklimmen. Toen hij de helling aan het beklimmen was, strak hij zijn armen uit naar boven en opende ze en hij begon in een aparte manier te fluiten. Uit het lege bos, zonder bladeren en zonder leven, vlogen honderden vogels en zaten op het hoofd van Vader, op zijn schouders, op zijn rug en die hun vleugels wapperden toen ze op Vader zaten. Het was niet te zien of Vader de vogels erheen bracht of dat de vogels Vader erheen brachten, want hij beklom de helling in een keer, tot aan de top van de heuvel. Toen hij aankwam, floot hij nog een keer en de vogels vlogen het bos weer in. Toen daarna, keerde Vader zich om en zei: “He, nu kun jij ook komen”.
En de voerman, met tranen in zijn ogen, nadat hij dit historische verhaal aan mijn broer verteld had, zei toen: “Eh, dit was Vader Arsenie, een mens die boven de mensheid stond”.
